Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, Α’ μέρος

Εἰκόνα πρόκληση γιὰ κάθε Ἁγιογράφο, ἴσως ἡ δυσκολώτερη. Ἔχεις νὰ ἐργαστῇς φτερά, δύσκολο καὶ λεπτὸ ἔργο. Τὰ μαλλιά, ἀπὸ μόνο του εἶναι θέμα πολὺ ἀπαιτητικό, ἀκόμα περισσότερο ἐδῶ, ποὺ πρέπει νὰ φανῇ ἡ ἀφροντισιὰ καὶ ἀνεμελιὰ τῆς φύσης ἀλλὰ ὄχι κι’ αὐτὸ τὸ ἄγριο ἀνακάτεμα ποὺ γίνεται πολλές φορές. Εἶναι σαρκώματα, τὸ σῶμα θὰ γίνῃ ὀστεώδες καὶ ὄχι τετράπαχο καὶ ῥοδαλό, ὅπως παρουσιάζεται κάποτε. Ἐπιπλέον ἡ φύση, ὁ ποταμός, τὰ ροῦχα. Ἡ σύνθεση σὲ προκαλεῖ νὰ ἐργαστῇς, σὲ συναρπάζει, ἀλλὰ δὲν θέλει καὶ πολὺ νὰ σὲ βγάλῃ ἐκτός. Γνώση, ἄσκηση καὶ ὑπομονὴ ἀπαιτεῖται, γιὰ νὰ γίνῃ ὁ Ἅγιος ὅπως πρέπει.

(Ἐδῶ θὰ ξεφύγω λίγο τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἔργου καὶ θὰ ἀναφέρω ἕνα παλαιότερο περιστατικό: ξεκινούσαμε νέο τμῆμα Ἁγιογραφίας, πρώτη ἡμέρα μὲ γνωριμία, συζητήσεις, ἐνημερώσεις γιὰ τὰ ὑλικὰ ποὺ μᾶς χρειάζονται ἀρχικά, ὅλα καλὰ. Τὰ μαθήματα γίνονταν μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα, ὄχι σὲ ἐργαστήρι (ὅπου οἱ μαθητὲς θὰ δέχονταν πολὺ περισσότερα ἐρεθίσματα, παρατηρῶντας καὶ ἄλλα ἔργα) ἀλλὰ σὲ ἁπλὴ αἴθουσα, καὶ ἦταν τρίωρα.

Στὴν δεύτερη συνάντηση, ποὺ θὰ ξεκινούσαμε σχέδιο μὲ μολύβι, ἦρθε ἕνας μαθητὴς μ’ ἔνα ντοσιὲ γεμάτο φωτοτυπίες εἰκόνων, πινέλλα ζωγραφικῆς, ἕνα ξύλο ἀστοκάριστο καὶ μοῦ ἀνακοίνωσε μὲ ὕφος βαρύγδουπο: “ Ἐγὼ σήμερα θὰ φτιάσω τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο. ”. Καλά, τοῦ ἀπάντησα, βγάλε τώρα μπλὸκ καὶ μολύβι, καὶ θὰ δοῦμε κι’ αὐτὸ ποὺ λές. Πέρασε ἕνας χρόνος ἄσκησης, δύο χρόνια, τρία, ρωτάω τὸν ἀναφερόμενο ἀνωτέρω μαθητή: “Τί λές, Βασίλη, νὰ φτιάσωμε τὸν Ἅη Γιάννη;” “ Ἴσως, σὲ ἄλλα τρία χρόνια”, μοῦ ἀπαντάει γελῶντας. Εἶχε πλέον καταλάβει τί ἐστι ἔργο Ἁγιογραφίας καὶ μάλιστα τὸ συγκεκριμένο θέμα.)

ἀκολουθεῖ Β’ μέρος